Paweł V
Camillo Borghese (urodzony w Rzymie, 17 września 1552 roku, zmarł w Rzymie, 28 stycznia 1621 roku) herb Syn Marcantonia Boghese, nobilitowany w Siena, papieski gubernator Orvieto, ambasadora Republiki Siena w Stolicy Apostolskiej, adwokata Konsystorza i Flamínia degli Astalli, córki Orazia degli Astalli, nobilitowani w Rzymie. Papież, Biskup Rzymu, Wikariusz Jezusa Chrystusa, Następca i Książe Apostolski, Najwyższy Biskup Kościoła, Patriarcha Świata od 16 maja 1605 roku do 28 stycznia 1621 roku. Zainicjował proces inkwizycyjny Galileusza, potępionego przez Kongregację Świętego Oficjum 5 marca 1616 roku - razem z dziełem Mikołaja Kopernika De revolutionibus orbium coelestium - za głoszenie heliocentrycznej teorii świata. Galileusz został zrehabilitowany dopiero w 1992 roku przez Jana Pawła II. Urodził się w Rzymie, w rodzinie spokrewnionej z Katarzyną ze Sieny. Studia prawnicze w Perugii i Padwie zwieńczył doktoratem i znalazł zatrudnienie w kurii rzymskiej. Został również wicelegatem w Bolonii, a Klemens VIII - w dowód uznania za wypełnienie misji hiszpańskiej - mianował go w 1596 roku kardynałem i w 1597 roku biskupem Jesi, a w 1603 roku wikariuszem papieskim i rzymskim inkwizytorem. 16 maja 1605 roku jako naj młodszy członek kolegium kardynalskiego został wybrany na papieża, przyjmując imię Pawła V. Kiedy objął Tron Piotrowy, wręczył kapelusz kardynalski swojemu siostrzeńcowi Scipione Caffarelemu Borghese, mianował go sekretarzem stanu i obsypał beneficjami. Zaostrzył dyscyplinę w zakonach, a wobec biskupów ponowił nakaz przebywania w swoich diecezjach. Był wielkim protektorem misji: w Chinach i Japonii zezwolił na sprawowanie liturgii w miejscowym języku, wspierał kapucynów w królestwie Konga i jezuitów w Paragwaju, którzy zakładali redukcje wśród Indian Guarani. Jego pontyfikat zdominowały w głównej mierze waśnie z Republiką Wenecką, która domagała się kontroli państwa nad Kościołem: bez zgody państwowej nie wolno było zbudować żadnego kościoła czy klasztoru. Wyznawał koncepcję supremacji papieskiej, co doprowadziło do konfliktu z Republiką Wenecką; Paweł V 17 kwietnia 1606 roku nałożył na to państwo italskie interdykt, a dożę i senat ekskomunikował. Duchowni, którzy przestrzegali rozporządzeń papieskich, zostali wydaleni. W gruncie rzeczy był to spór o pryncypia Wojnie zapobiegła mediacja Francji i Hiszpanii, wobec których papież starał się zachować neutralność. Jego interwencja w Anglii przyczyniła się do pogorszenia sytuacji katolików, zwłaszcza w Irlandii. Dopiero 1607 roku zawarto pokój: papież cofnął interdykt i klątwę, mimo iż Wenecja nie zmieniła swojej postawy. Na początku XVII stulecia w Niemczech zaostrzeniu uległy sprzeczności wyznaniowe. Podczas trzydziestoletniej wojny religijnej w Niemczech Paweł V udzielił poparcia cesarzowi Ferdynandowi II oraz antyprotestanckiej Lidze Katolickiej. W zakresie wewnętrzno-kościelnym duże znaczenie miało zaangażowanie papieża w prace misyjne na całym świecie. 20 czerwca 1614 roku wydanie "Rituale Romanum" - zbioru modlitw i obrzędów religijnych - ugruntowało jedność liturgiczną Kościoła rzymskiego. Papież zaprowadził 40-godzinne nabożeństwo adoracji Najświętszego Sakramentu. Wzbogacił watykańskie zbiory biblioteczne, przeniósł Archiwum Watykańskie do nowej siedziby, a w zakonach polecił nauczać języków: hebrajskiego, łaciny, greki i arabskiego. Ukończył budowę Bazyliki św. Piotra i odnowił oraz przebudował jej wnętrze, wybudował kaplicę w Bazylice S. Maria Maggiore, a poza murami miejskimi wzniósł Villa Borghese. Odrestaurował akwedukt Trajana, nadając mu nazwę Acqua Paola. Paweł V zmarł na atak serca 28 stycznia 1621 roku po pontyfikacie silnie obciążonym nepotyzmem. Pochowano go w Bazylice św. Piotra, a później jego ciało przeniesiono do Bazyliki S. Maria Maggiore. W okresie rokoszu Zebrzydowskiego, wojewody krakowskiego, przeciwko Zygmuntowi III papież starał się swoim wpływem zjednoczyć katolików przy boku króla. W pismach swych Paweł V wyrażał głębokie ubolewanie nad zaślepieniem przywódcy rokoszu.